• Ewa Szelburg-Zarembina 1899 - 1986

        Irena - Ewa Szelburg urodziła się w Bronowicach koło Puław 10 IV 1899 r. Dzieciństwo spędziła w Nałęczowie. Jej ojciec zajmował się pielęgnacją parków i sadów. W 1911 roku Szelburgowie zbudowali niewielki domek z sosnowych bali. W sadzie stanęła pasieka, a w ogródku wyrosły kwiaty.

        Twórczość literacką Ewa Szelburg rozpoczęła w wieku szkolnym. Były to przeważnie oryginalne wiersze i bajki dla dzieci. Edycje książkowe zaczęła wydawać w 1922r. Pierwszym opublikowanym utworem były "Przedziwne przygody Duszka Dzińdzińnika" wydrukowane w 1922 roku w "Moim Pisemku". W latach 1926-28 pracowała jako nauczycielka w Seminarium Nauczycielskim w Ursynowie koło Warszawy. W Warszawie mieszkała od 1928 roku, w czasie okupacji we Lwowie.

        Na początku II wojny światowej przeżyła tragedię: podczas ewakuacji do Lwowa zmarła Jej nowonarodzona córeczka. Po wojnie Zarembowie ufundowali tablicę pamiątkową w kościele parafialnym w Nałęczowie: "Pamięci bohaterskich, męczeńskich dzieci i młodzieży na przestrzeni całych naszych dziejów. Rodzice dziecka zamordowanego w czasie nalotu hitlerowskiego we Lwowie w roku 1939" Po wojnie wróciła do Warszawy. Tu znalazła wymarzony dom ze wspaniałym ogrodem. Pisarka mówiła, że w ogrodzie szuka kontaktu z Najwyższym i czerpie z niego moc twórczą.

        W latach sześćdziesiątych zaapelowała do społeczeństwa polskiego, by upamiętnić dzieci poległe podczas okupacji szczególnym pomnikiem. Jej idea zyskała wielkie społeczne poparcie i została zrealizowana w 1977 roku w postaci specjalistycznego szpitala służącego chorym dzieciom z całej Polski.
        Za twórczość dla dzieci otrzymała nagrodę Miasta Warszawy, a w 1953 roku nagrodę Prezesa Rady Ministrów za całokształt twórczości. W 1961 otrzymała nagrodę im. Pietrzaka, a w 1966 - nagrodę państwową I stopnia za całokształt twórczości. Opracowywała także programy i podręczniki szkolne, współredagowała czasopisma dla dzieci. Ewa Szelburg - Zarembina była przede wszystkim poetką piszącą dla dzieci i młodzieży. Ogromna ilość tytułów świadczy o wielkim uczuciu pisarki do dzieci i oddaniu pracy pióra dla młodego pokolenia i dla Nałęczowa, którego nigdy nie zapomniała.
        Najbardziej popularne utwory to: "Baśnie", "Najmilsi", "Wesołe historie", "Kije samobije", "Boży roczek", "O warszawskiej Syrenie", "Przygoda misia", "Na listeczku kalinowym", "Dzieci z wysp koralowych", "Chłopiec z perły urodzony", "Legendy Warszawy", "Za siedmioma górami", "Idzie niebo ciemną nocą" i wiele innych. 
        Pisała także dla dorosłych.Były to powieści, opowiadania, sztuki teatralne i poezje. Bardziej znane utwory to: "Chusta św. Weroniki", "Wędrówka Joanny", "Rzeka kłamstwa", "Ludzie z wosku", "Polne grusze", "Dom młodości", "Samotność", "Imię jej Klara" i wiele innych... Książki Ewy Szelburg-Zarembiny zachwycają dzieci (i ich rodziców) kolorytem uchwyconych obrazów lasu, łąki i ogrodu, wzruszają i bawią przygodami małej dziewczynki oraz jej przyjaciół, dla których pierwowzorem byli najbliżsi z rodziny. Innych towarzyszy dzieciństwa małej Ewy poznajemy w opowiadaniach "Najmilsi". Główni bohaterowie cyklu to zwierzęta: pieski, kogut, wróbel, zając, żółw, sowa, jeż, wiewiórka a nawet mała myszka. Wszystkie mają swoje imiona i przygody, o których dzieci chętnie słuchają. W twórczości dla dorosłych już w latach 60-tych pisarka zwracała uwagę na rosnące wyobcowanie człowieka, szczególnie człowieka starszego, w rozwijającym się społeczeństwie medialnym. W zbiorku opowiadań "Samotność" woła: "Człowieku! Człowieku! Otwierasz radio, przekręcasz gałkę telewizora. To widzisz , tego słuchasz, temu - że istnieje rzeczywiście wraz z tobą -... wierzysz. Dlaczego nie używasz bardziej człowieczego instrumentu, który nosisz w sobie? ... Do serca własnego dlaczego nie sięgasz wcale lub - tak rzadko?"
        Po długiej chorobie, pisarka zmarła w roku 1986.