19 kwietnia 1943 roku Niemcy wkraczają do warszawskiego getta z zamiarem ostatecznej likwidacji. Jesienią 1940 zamknięto w utworzonej żydowskiej dzielnicy mieszkaniowej około pół miliona ludzi.

Deportację więźniów getta do obozu zagłady w Treblince Niemcy rozpoczęli 22 lipca 1942 roku. Wywieziono do końca września 300 tysięcy warszawskich Żydów. Jesienią 1942 roku w tak zawanym getcie szczątkowym pozostało już tylko około 60 tysięcy Żydów. Byli to głównie ludzie młodzi, zatrudnieni w niemieckich warsztatach produkcyjnych tak zwanych szopach. Narodziła się wśród nich myśl o zbrojnym oporze.

Kiedy niemieckie oddziały liczące 2 tysiące żołnierzy, wspierane przez czołgi i wozy pancerne przekroczyły mury getta wchodząc przez dwie bramy, do walki z nimi stanęło około 500 członków Żydowskiej Organizacji Bojowej oraz około 150 bojowców Żydowskiego Związku Wojskowego.

"Nie było żadnej nadziei..." wspominał jeden z przywódców Powstania Marek Edelman. Był to krzyk niezgody na śmierć w komorach gazowych.

Symbolem pamięci o ich walce, o powstaniu w warszawskim getcie jest żonkil. Kwiat, który składał Marek Edelman przy pomniku w rocznicę wybuchu powstania.

Łączy nas pamięć.